Խաչելության և Թաղման այս սուրբ օրն ինձ հետ եղիր, Բռնիր դողդողացող ձեռներս և ուժ տուր հիվանդիս.

Մոտեցրո՛ւ, Տե՛ր, ականջը քո և լսի՛ր ինձ, քանզի աղքատ ու տնանկ եմ ես։ Հոգիս իմ սո՛ւրբ պահիր, Տե՛ր. փրկի՛ր, Աստվա՛ծ իմ, քո ծառային, որ հույսը դրել է քեզ վրա։

Այսաշխարհային զբաղումներով ծանրաբեռնված օրս վերջացավ։ Երեկո է։ Կամենում եմ թոթափել անցնող հոգսերի հիշողությունները, միտքս մաքրել մեղքի և հաճույքի պատրողական որոգայթներից, հաշտվել Արարչի հետ և հանգիստ խղճով անկողին մտնել։

Ո՞Ւմ կողմից և ինչո՞ւ գոյացավ այս աշխարհը։ Մարդ արարածին դարեր շարունակ կեղեքել են այս հարցերը։ Դրանց պատասխանը տալիս է Աստվածաշունչը։ Աստված անէությունից ստեղծեց ամեն ինչ և նախախնամում է արարչությունը։

Համաձայն ՀՀ կառավարության 2010 թ. համապատասխան որոշման, այսօր` հունիսի 15-ին, Պետական խորհրդանիշերի օրն է։ Նշենք, որ այդ խորհրդանիշերը երեքն են` Զինանշան, Դրոշ և Օրհներգ։

Սրբերը նախ Աստծուն են սիրում, հետո մերձավորին. և սա` ըստ պատվիրանի։ Բայց կան սրբեր, ովքեր նաև մեծ ազգասիրություն ունեն` մերձավորին սիրելու աստիճանի, ու հաճախ էլ իրենց կյանքը կարող են զոհել հանուն այդ երեք սիրո։

Որ սրբերը Աստծո սրբության արտացոլումն են այս մեղավոր աշխարհում, հայտնի է բոլոր կրոններում։ Բայց ոչ բոլոր հավատքներում են օգտվում նրանց բարեխոսական աղոթքներից, քանի որ նրանց երկրավոր կյանքով էլ համարում են գործը ավարտված, վերջացած։ Զարմանալի է, որ բողոքականությանը հարող քրիստոնյաներն էլ են համարում, որ մարդու կյանքը երկրային սահմաններով է շղթայված, ու նա երկնքում այլևս զորություն և իրավունք չունի մարդկանց օգնելու և միջամտելու։

Կտա՞ս զույգ թևեր ճախրելու համար, Քո բարձունքներին հասնելու համար` Ավետիսներիդ ձուլվելու համար:

«Լսի՛ր, ժողովո՛ւրդ, ո՞վ կլցնի քաղաքը, եթե ոչ հուրը և անօրեն տունը, որ անօրեն գանձեր է գանձում հպարտությամբ և անիրավությամբ։ Եվ կլինի՞, որ անօրենը կշեռքով արդարանա կամ խարդախված կշռի պայուսակով։ Դրա համար էլ իրենց տունը լցրին ամբարշտությամբ, նրա բնակիչներն անիրավ բաներ խոսեցին, և նրանց լեզուները գոռոզաբանեցին իրենց բերաններում։ Ես քեզ ապականությամբ հարվածեցի քո մեղքերի համար»:

Աշխարհիկ մարդկանց հասկացողությամբ հաղթարշավը զուգակցվում է փառքի ու հարստության չափանիշներով, բայց հոգևոր ոլորտում այն բոլորովին հակառակ բնույթ է կրում։